νέοι ορίζοντες… νέες διαδρομές… αγέρωχες, τις θάλασσες ολοένα διασχίζουν… σ’ ανακαλύπτω πάλι, ω ένδεια μου νυχτερινή, κουρσεμένη απ’ όλους μου τους δαίμονες… και ξεδιπλώνω έναν ουρανό, για να προετοιμάσω την πτήση μου… κλείνω τα μάτια, σβήνω το φως και το σκοτάδι μετουσιώνεται σ’ ένα πολύχρωμο κόσμο μαγικό... κι απογειώνομαι… απογειώνομαι ίσα με μένα!!! είμαι ένα βήμα πριν τον εαυτό μου... είμαι ένα τίποτα, που επιθυμώ να γίνω τα πάντα…
4 σχόλια:
Κάποτε, πριν από καιρό…
συναντήθηκαν σε τούτο εδώ τον έκπαγλο χώρο, οι στόχοι… οι προβληματισμοί… και τα κοινά μας όνειρα… Έκτοτε, πολλαπλασιάστηκαν οι χαρές μου… διεύρυνα τους ορίζοντες μου… κι εξακολουθώ ν’ ανακαλύπτω καθημερινά χάρη σ’ εσάς, έναν κόσμο ολότελα μαγικό…
Δε ξέρω αν αρκεί, το δικό μου ταπεινό ευχαριστώ…
Μα ειλικρινά ΘΕΡΜΑ σας ευχαριστώ… γι αυτά… για την τιμή… και για άλλα, πολλά!!!...
"Τη μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας".
Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,
στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.
Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει
δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ' αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου.
Ντίλαν Τόμας
… Ή η σφραγίδα της διαφορετικότητας, που συνοδεύει την τρέλα μου… αυτό το χυμό, της αιώνιας νιότης… που εκβάλει απ’ το μοναχικό παρατηρητήριο ενός διανοητικά ταραγμένου σύμπαντος…
Που μπορείς να μαντέψεις, όλη την έκταση του χρόνου… να αποκρυπτογραφήσεις τους ρυθμούς… τις παύσεις… και τις επαναλήψεις του... την επίγνωση της απόστασης, που σε χωρίζει απ’ τον κόσμο… μια επίγνωση ν’ αποκτήσεις το δικό σου χρόνο… μια κι έχει αρνηθεί, το χρόνο των άλλων... με μια διαβρωτική και ακατάλυτη ειρωνεία... ασφαλώς επώδυνης, μα εν τέλει αποκαλυπτικής…
Ένα λεκτικό οξύμωρο… που μαρτυρεί την ανάκτηση μιας δημιουργικής ενέργειας… καταπιέζοντας τις αδηφάγες μορφές και τις σύγχρονες τάσεις,… που μας σερβίρουν επιτακτικά… μ’ αυτή την τελετή της απώθησης…
Μια διαπίστωση, που αποκτά τεράστια σημασία… τη στιγμή που η διαύγεια του τρελού(!), μετουσιώνεται σε προφητική…
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Πληθωρικότατος και ευπροσήγορος όπως πάντα !!! αγαπητέ μας kittaro … στολίζεις με χαμόγελα τα μάτια μας και κοσμείς με το λόγο σου ετούτο εδώ τον χώρο… που σε δέχεται και σε ευχαριστεί ως παλιό γνώριμο και φίλο !!!
Να είσαι καλά ! :)
Δημοσίευση σχολίου