Το blog "V for v"

Η V ακούμπησε την πλάτη στο κάθισμα, σταύρωσε τα πόδια και άναψε ένα τσιγάρο.

Κοιτούσε σκεφτική την πρόσκληση της παρουσίασης των blog.

-Πως να παρουσιάσεις ένα παιδί… σκέφτηκε. Δύο μήνες τώρα και ακόμη δεν έχω την αίσθηση ότι έχει ανοίξει τα μάτια του στο κόσμο. Ένα βρέφος. Όταν κλαίει μαζεύω τα δάκρυά του. Όταν γελά μαζεύω τους ήχους του. Τα πλάθω όλα μαζί και φτιάχνω εικόνες. Πύλες γίνονται και μπαίνω μέσα. Πρώτα με σιωπή και μετά με ήχο. Σιγά περπατώ αφήνοντας πετραδάκια πίσω μου. Μη χαθώ. Μη χάσω το δρόμο του γυρισμού. Κι’ ο δρόμος γίνονται όλοι οι δρόμοι. Περπατούν μαζί χορεύοντας σε αποκριάτικους ρυθμούς, τσαλαπατώντας μάσκες πρόχειρες ή περίτεχνες, μάσκες όμως σε μια αποποίηση πραγματικοτήτων που ο σπόρος της αλλαγής κοιμάται ακόμη βαθιά στο χώμα. Όπως κάθε βρέφος , απλώς γεννήθηκε, χωρίς να γνωρίζει τα βήματά του.

Μια άσκηση είναι. Πώς να μιλήσεις για μια άσκηση, όχι του κορμιού. Πώς να μιλήσεις γι’ αυτό που δεν βλέπεις. Που θέλει ακόμη να παραμείνει αόρατο. Η πρόθεση γεννά επιλογές και η ανάγκη ψάχνει τρόπους.

-Τι κάθεσαι και κοιτάς την οθόνη ? Σήκω να ετοιμαστείς. Μας περιμένουν...

-Ουφ !…

...και πάτησε το enter.