ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ....
Ζεις εμπειρίες μοναδικές, ζεις σ' έναν τόπο τον οποίο άλλοι δε βλέπουν ούτε στα ντοκιμαντέρ, σ'έναν άλλο πολιτισμό. Έρχεσαι σε επαφή με μια διαφορετική αντίληψη ζωής, άλλη φιλοσοφία, άλλος τρόπος σκέψης, ήθη και έθιμα που αποδίδουν μοναδικά τις ιδέες, τη νοοτροπία, τις μορφές έκφρασης, μέσα στα όρια που θέτει ο περιβάλλον χώρος. Ήχοι, εικόνες, μυρωδιές, αντιπροσωπευτικά μιας πολυφυλετικής και ποικιλόμορφης κοινωνίας!
Ε, όλα αυτά να μην τα καταγράψεις; Να μην τα μοιραστείς με όλο τον κόσμο; Κάπως έτσι, έστω και αργά, ξεκίνησαν οι σκόρπιες σημειώσεις που σιγά-σιγά θα βγαίνουν στο Διαδίκτυο απ' αυτό το ιστολόγιο. Είναι το Σουδάν της δικής μου ματιάς, είναι το Χαρτούμ που γνώρισα περπατώντας απ' άκρη σ' άκρη! Λένε πως αν δεν περπατήσεις σ' έναν τόπο, δεν τον γνωρίζεις από κοντά! Έτσι ακριβώς είναι. Περπατώντας, αντίκρυσα πράματα και θάματα, είδα σκηνές απείρου κάλλους, ήρθα κοντά με τη σκέψη, τη συμπεριφορά, τη νοοτροπία, τον τρόπο ζωής, τόσο που κατάφερα ως ένα σημείο να τους κατανοήσω και να ερμηνεύσω όσο μπόρεσα τη φιλοσοφία τους!
Τόσα χρόνια σ'έναν τόπο που, όπως και να το κάνουμε, γίνεται σιγά-σιγά δεύτερη πατρίδα σου.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα! Μακριά απ' την πατρίδα, μα σε μια άλλη διάσταση. Κοντά σ' ανθρώπους που υποφέρουν, χαίρονται μ' αυτό που ζουν, τα ερεθίσματά τους λίγα γι' αυτό και η ολιγάρκεια χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Η συνέχεια στις επόμενες αναρτήσεις.
- Η δεύτερη θεματική ενότητα που θα μας απασχολήσει είναι μια δουλειά του συγγραφέα του ιστολογίου στη διετία '95-'97. Τότε στην εφημερίδα του χωριού μου (Κολινδρός Πιερίας, άγνωστο σίγουρα στη μεγάλη πλειοψηφία των υποψηφίων επισκεπτών του blog), στα "ΚΟΛΙΝΔΡΙΝΑ ΝΕΑ", ο συγγραφέας αυτού του blog διατηρούσε στήλη με τίτλο ΑΠΟΥΡΩ ( από δω και το όνομα του blog), χρησιμοποιώντας το τοπικό ιδίωμα, τη δική μας ντοπιολαλιά! Ο σχολιασμός των δρώμενων (καλώς ή κακώς κειμένων) της μικρής μας πόλης, η άγνωστη ταυτότητα του αρθρογράφου που υπέγραφε με το ψευδώνυμο ΑΠΡ, η χρήση της ντοπιολαλιάς προκάλεσαν το ενδιαφέρον των αναγνωστών της εφημερίδας, η οποία όμως δυστυχώς έκλεισε πριν από ένα χρόνο μετά από 20 χρόνια κυκλοφορίας! Κρίμα....!!!
- Φυσικά όποια άλλα ερεθίσματα προκαλέσουν το ενδιαφέρον, θα βρουν κι αυτά το χώρο τους στο ιστολόγιό μας. Εν αναμονή λοιπόν....
Ε, όλα αυτά να μην τα καταγράψεις; Να μην τα μοιραστείς με όλο τον κόσμο; Κάπως έτσι, έστω και αργά, ξεκίνησαν οι σκόρπιες σημειώσεις που σιγά-σιγά θα βγαίνουν στο Διαδίκτυο απ' αυτό το ιστολόγιο. Είναι το Σουδάν της δικής μου ματιάς, είναι το Χαρτούμ που γνώρισα περπατώντας απ' άκρη σ' άκρη! Λένε πως αν δεν περπατήσεις σ' έναν τόπο, δεν τον γνωρίζεις από κοντά! Έτσι ακριβώς είναι. Περπατώντας, αντίκρυσα πράματα και θάματα, είδα σκηνές απείρου κάλλους, ήρθα κοντά με τη σκέψη, τη συμπεριφορά, τη νοοτροπία, τον τρόπο ζωής, τόσο που κατάφερα ως ένα σημείο να τους κατανοήσω και να ερμηνεύσω όσο μπόρεσα τη φιλοσοφία τους!
Τόσα χρόνια σ'έναν τόπο που, όπως και να το κάνουμε, γίνεται σιγά-σιγά δεύτερη πατρίδα σου.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα! Μακριά απ' την πατρίδα, μα σε μια άλλη διάσταση. Κοντά σ' ανθρώπους που υποφέρουν, χαίρονται μ' αυτό που ζουν, τα ερεθίσματά τους λίγα γι' αυτό και η ολιγάρκεια χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Η συνέχεια στις επόμενες αναρτήσεις.
- Η δεύτερη θεματική ενότητα που θα μας απασχολήσει είναι μια δουλειά του συγγραφέα του ιστολογίου στη διετία '95-'97. Τότε στην εφημερίδα του χωριού μου (Κολινδρός Πιερίας, άγνωστο σίγουρα στη μεγάλη πλειοψηφία των υποψηφίων επισκεπτών του blog), στα "ΚΟΛΙΝΔΡΙΝΑ ΝΕΑ", ο συγγραφέας αυτού του blog διατηρούσε στήλη με τίτλο ΑΠΟΥΡΩ ( από δω και το όνομα του blog), χρησιμοποιώντας το τοπικό ιδίωμα, τη δική μας ντοπιολαλιά! Ο σχολιασμός των δρώμενων (καλώς ή κακώς κειμένων) της μικρής μας πόλης, η άγνωστη ταυτότητα του αρθρογράφου που υπέγραφε με το ψευδώνυμο ΑΠΡ, η χρήση της ντοπιολαλιάς προκάλεσαν το ενδιαφέρον των αναγνωστών της εφημερίδας, η οποία όμως δυστυχώς έκλεισε πριν από ένα χρόνο μετά από 20 χρόνια κυκλοφορίας! Κρίμα....!!!
- Φυσικά όποια άλλα ερεθίσματα προκαλέσουν το ενδιαφέρον, θα βρουν κι αυτά το χώρο τους στο ιστολόγιό μας. Εν αναμονή λοιπόν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου